Obserwacja psychologiczna dziecka
Obserwacja psychologiczna pozwala przyjrzeć się funkcjonowaniu dziecka w różnych sytuacjach, takich jak zabawa, nauka czy interakcje społeczne. Dzięki niej psycholog może rozpoznać zachowania, emocje, reakcje społeczne oraz strategie radzenia sobie z trudnościami. Obserwacja najczęściej odbywa się na drugiej wizycie, czyli po pierwszej konsultacji psychologicznej z rodzicami, na której to psycholog dokładnie zbiera wywiad dotyczący sytuacji rodzinnej.
Im większa przestrzeń na to, by spojrzeć na dziecko jako na nieznany kraj,
bez oceniania i szufladkowania zbyt szybko tego, co dziecko przeżywa i jakie jest,
tym łatwiej spotkać się właśnie z nim, a nie ze swoimi własnymi
dorosłymi wyobrażeniami, oczekiwaniami i obawami.
Agnieszka Stein
Co daje obserwacja psychologiczna?
- obserwacja dostarcza rzetelnych informacji, które są podstawą do dalszego wnioskowania, planu diagnozy, czy udzielenia wsparcia,
- pozwala dokładnie rozpoznać potrzeby dziecka, jego emocje i reakcje oraz przygotować indywidualne wsparcie edukacyjne, terapeutyczne lub wychowawcze,
- jest skutecznym narzędziem w wykrywaniu trudności, które mogą wpływać na funkcjonowanie szkolne, społeczne i emocjonalne dziecka, co pozwala na szybką i efektywną interwencję.
Jak wygląda obserwacja psychologiczna?
Spotkanie prowadzone jest w bezpiecznej, pełnej szacunku i empatii atmosferze, dostosowanej do wieku i potrzeb dziecka, w przypadku młodszych dzieci zawsze w obecności rodzica. Obserwacje w większości przypadków mają miejsce w gabinecie Pracowni Psychologicznej iNSE, ale na życzenie rodzica mogą odbywać się również w miejscu zamieszkania dziecka, placówce edukacyjnej (o ile ta wyrazi zgodę) lub w innym wcześniej ustalonym z psychologiem miejscu.
Podczas spotkania odbywa się obserwacja kliniczna dziecka w relacji zarówno z bliską osobą (rodzicem), jak i nowo poznaną (psycholog). Rolą rodzica jest zapewnienie dziecku poczucia bezpieczeństwa podczas spotkania. Psycholog poddaje ocenie:
- ilość i jakoś kontaktu społecznego (czy dziecko inicjuje kontakt, czy potrafi współpracować),
- koncentrację uwagi i tempo pracy,
- sposób komunikacji (mowa, gesty, kontakt wzrokowy),
- reakcje emocjonalne (jak dziecko radzi sobie z sukcesem, porażką, frustracją),
- poziom samodzielności i organizacji oraz stopień pobudzenia psychoruchowego.
Nie rozumiesz zachowania Twojego dziecka? Chcesz skonsultować jego rozwój? Przechodzisz właśnie przez kryzys? Potrzebujesz wsparcia?
Nie będziemy Ciebie oceniać. Chcemy Ciebie usłyszeć i zrozumieć.
Jesteśmy po to, by Ci pomóc.
